“Έλα ευλογημένε, μην κλαις, μην μαραζώνης και μου χάιδευε το κεφάλι μου. Και όσο το χάιδευε, τόσο αύξανε το αεράκι του Αγίου Πνεύματος, μέχρι που γέμισα όλος… κι εξηφανίσθη η στενοχώρια”

 

Όσιος Ευμένιος Σαριδάκης, ο άγιος φίλος των λεπρών, ο Γέροντας της χαράς

Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι. Δεν θέλει να χαθεί κανένας, του δίνει ευκαιρίες να σωθεί. Και να μην θέλει ο άνθρωπος να σωθεί, ο Θεός τον βοηθά με κάθε τρόπο.

Όσο ταπεινώνεται ο άνθρωπος, τόσο αγιάζεται.

Αν ο πόνος οι θλίψεις και οι δοκιμασίες αφαιρεθούν από την ζωή των ανθρώπων, η αγιότητα θα ήταν μόνο των αγγέλων κτήμα.

Να μην βάνεις ποτέ κακούς λογισμούς στο νου σου.

Ο Θεός μας σώζει δωρεάν και όχι γιατί το αξίζομε.

Μία ρανίδα του δεσποτικού αίματος, αδελφέ μου φτάνει να ξεπλύνει όλες τις αμαρτίες του κόσμου.

Η ταπείνωση φυλάσσει το θησαυρό και η υπερηφάνεια τον σκορπά.

Ο ταπεινός έχει μέσα του τον Χριστόν και ο υπερήφανος το διάβολο.

…Μην κατηγορήσης ποτέ κανένα ιερωμένον ή αφιερωμένον εις τον Θεόν ούτε τους κοσμικούς ούτε τους μεγαλύτερους αμαρτωλούς και αν ακόμα τους βλέπης να αμαρτάνουν. Όλους τους ανθρώπους, που κατοικούν εις την γην και τους κοιμηθέντας από κτίσεως κόσμου να τους βλέπομε αγίους και δικαίους και μόνον τον εαυτό μας να βλέπομε αμαρτωλόν, τελευταίον όλου του κόσμου και άξιον κατακρίσεως και πολλών τιμωριών. Είναι καλόν και θεάρεστον να πεθάνομε διά τον κόσμον διά να ζήσωμε αιωνίως με τον Θεόν….

Να βλέπουμε τις αρετές των άλλων και τα δικά μας ελαττώματα. ΄Ετσι θέλει ο Θεός. ΄Ετσι είν’ ωραία.

Εάν νομίζεις πως έχεις αρετές δεν έχεις τίποτα. Όποιος πει πως είναι άγιος δεν είναι. Οι ΄Αγιοι ποτέ δεν είπαν ότι ήσαν ΄Αγιοι.

Οι κακουχίες και τα βάσανα καθαρίζουν την ψυχή αν κάνομε υπομονή.

Για να καθαρίσει η ψυχή από τις αμαρτίες χρειάζεται μετάνοια, δάκρυα και υπομονή στους πειρασμούς.

Άμα έχει κανείς καλή προαίρεση τον βοηθά και ο Θεός.

***

Μια φορά, λέει η Μαρία, σκεφτόμουν σιωπηλά: «Εμάς που κάνουμε τόσες αμαρτίες συνέχεια, ο Θεός δεν μας φέρεται τόσο σκληρά. Τον Παππούλη γιατί τον δοκιμάζει τόσο πολύ; Δεν είναι δίκαιος». Εκείνη τη στιγμή ο Παππούλης άρπαξε τη σκέψη μου και λέει: «Μεγάλος ο μισθός εν τοις ουρανοίς. Μεγάλος ο μισθός εν ουρανοίς». Το είπε δύο φορές για να τονισθεί και να με βεβαιώσει γι’ αυτό.

***

Ο Άγιος Πορφύριος ήταν εφημέριος στην Πολυκλινική… ο π. Ευμένιος κάθε Σάββατο πήγαινε στην ψαραγορά, κοντά στην Ομόνοια, να ψωνίσει για τους λεπρούς.

Μια ημέρα πηγαίνοντας πέρασε από τον Άγιο Γεράσιμο στην Πολυκλινική, είχε Λειτουργία και στην Λειτουργία βλέπει τον παπά να λειτουργάει με πολύ Φως και Αγγέλους

Τέλειωσε η Λειτουργία και του λέει:

”Είσαι άγιος, έχεις τόσο Φως όταν λειτουργάς και τόσους Αγγέλους !!.”

Και απαντάει ο Άγιος Πορφύριος:

”Εγώ είμαι άγιος, μωρέ, ή εσύ που τα είδες αυτά;”

Κάποιο ἀπόγευμα, ὁ πατήρ Εὐμένιος αἰσθάνθηκε ἕνα ἀφόρητο πόνο στό στομάχι του, σέ βαθμό ἀπελπιστικό. Τό πῶς θεραπεύτηκε, μοῦ τό διηγήθηκε ὀ ἴδιος: «Δέν ἤξερα τί νά κάνω. Ἐμένα τό στομάχι μου δέν μέ εἶχε πονέσει ποτέ.

Πῆγα κι ἐγώ μέσα στόν Ναό, μπροστά στήν εἰκόνα τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων καί ἄρχισα νά σταυρώνω τό στομάχι μου καί νά παρακαλῶ τούς Ἁγίους Ἀναργύρους νά μέ κάνουν καλά. Σταυρωνόμουν γιά πάνω ἀπό τέσσερες ὧρες.

Μετά κάθισα λίγο νά ξεκουραστῶ, καί μέ πῆρε ὁ ὕπνος. Βλέπω τότε τούς Ἁγίους Ἀναργύρους μέ λευκές μπλοῦζες, σάν γιατρούς, νά μοῦ κάνουν ἐγχείρηση. Μοῦ ἔβγαλαν ἔξω τό στομάχι καί μοῦ τό ἔδειχναν. Ἀμέσως μετά ξύπνησα καί ἤμουν μιά χαρά. Ἀπό τότε δέν μέ ξαναπόνεσε καθόλου».

***Ο Άγιος Ευμένιος έζησε πολλά θαυμαστά γεγονότα κοντά στον Άγιο Νικηφόρο τον λεπρό και πριν και μετά την κοίμησή του.

Μια φορά που ήταν πολύ λυπημένος ο πατήρ Ευμένιος [π. Ευμένιος Σαριδάκης (1931-1999)] και καθόταν στο κελλάκι του μόνος του, βλέπει την πόρτα να ανοίγη και να μπαίνη μέσα ο πατήρ Νικηφόρος [άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός †1964], ενώ ήταν ήδη κεκοιμένος προ πολλών ετών:

Στάθηκε από πάνω μου και μου είπε:

– Έλα ευλογημένε, μην κλαις, μην μαραζώνης, και μου χάιδευε το κεφάλι μου. Και όσο το χάιδευε, τόσο αύξανε το αεράκι. Αύξανε το αεράκι του Αγίου Πνεύματος, μέχρι που γέμισα όλος, όλος από αναπνοή, από αυτόν τον αέρα, που έβγαζε το χάιδεμα του χεριού του. Και εξηφανίσθη η στενοχώρια.

Διήγηση του Μητροπολίτη Μόρφου, κ. Νεοφύτου

Στις 4 Ιανουαρίου, εορτή του Αγίου Νικηφόρου, ήταν άρρωστος ο Άγιος Ευμένιος και πονούσε πολύ Μια κυρία τον άκουσε να λέει: «Κι εγώ σε αγαπάω πολύ». Όταν η κυρία τον ρώτησε με ποιον μίλαγε απάντησε: «Σήμερα γιορτάζει ο Άγιος Νικηφόρος, και ήλθε να με δει. Και μου είπε ότι με αγαπά πολύ και ήλθε να με παρηγορήσει στους πόνους μου. »

***

Κάποια φορά, ήλθε ένας άνθρωπος να πάρη την ευχή του Παππούλη [του πατρός Ευμενίου Σαριδάκη]. Αφού προσκύνησε και πήρε την ευχή του, του λέει:

– Αχ, Πάτερ, πολύ θα ήθελα να σας πάρω μια φωτογραφία, αλλά μου τελείωσε το φιλμ.

Του λέει ο πατήρ Ευμένιος:

– Δεν πειράζει. Τράβα, τράβα.

Τράβηξε αρκετές φωτογραφίες και βγήκαν όλες.

Όταν, μετά από χρόνια, είδε αυτός ο άνθρωπος τον π. Ευμένιο στην Κρήτη, του είπε:

– Είμαι αυτός, που σας τράβηξα φωτογραφίες χωρίς φιλμ και βγήκανε.

Και ο Παππούλης του είπε:

– Καλά, καλά.

***

Ευμένιος Σαριδάκη_Elder Eumenius Saridakis_Св. старец Евмени Саридакис_707_55033047320075_n (1)Κάποια φορά, που ο Πατερούλης είχε μοιράσει όλα τα κεράσματα που είχε και δεν απέμενε τίποτε για να προσφέρη στον επόμενο επισκέπτη, μία κυρία τον παρατήρησε με κάποια αυθάδεια:

– Τώρα, που μοίρασες ό,τι είχες για κέρασμα, έτσι και έρθη ένας άνθρωπος, τι θα τον δώσης;

Ο Πατερούλης δεν της απάντησε, απλώς χαμογέλασε.

Εκείνη την στιγμή, χτυπάει την πόρτα ένας νεαρός και ρωτά:

– Γέροντα, μπορώ να μπω;

Ο Γέροντας απαντά:

– Να ‘ναι ευλογημένο, έλα, έλα μέσα.

– Μισό λεπτό, απαντά ο νεαρός.

Και σε λίγο ξανάρχεται, φέρνοντας ένα τεράστιο κουτί, που έπιασε όλο το τραπέζι του Πατερούλη.

– Τα στέλνει ο τάδε, του λέει.

Πήρε την ευχή του το παλληκάρι και έφυγε.

Άρχισε τότε η κυρία να του λέη:

– Μμ, να δω τι θα τα κάνης τώρα τόσα κεράσματα.

Ο Πατερούλης δεν της απάντησε και πάλι. Απλώς χαμογέλασε. Σε λίγη ώρα ξανακτυπά η πόρτα και εμφανίζεται ένας άλλος νεαρός λέγοντας:

– Πάτερ, είναι ευλογημένο;

– Πέρασε, πέρασε, του απαντά.

– Ένα λεπτό, γιατί έχουμε έρθη με ένα πούλμαν να πάρουμε την ευχή σας, γιατί ξεκινάμε εξετάσεις, του λέει ο νεαρός.

– Να ‘ναι ευλογημένο, να ‘ναι ευλογημένο, απαντά ο Πατερούλης!

από το βιβλίο του Μοναχού Σίμωνος: ”Π. Ευμένιος, ο Ποιμήν ο καλός και Θαυματουργός”

***

Γιώργος Λεκάκης…

Να πω ότι για τον Αγιο Γέροντα Ευμένιο μάθαμε πρώτη φορά στην Εθιά όταν πριν πολλά χρόνια στήναμε την κεραία εκπομπής του Ερωτόκριτου στο Όρος Αχεντριάς και μας προμήθευσαν το βιβλίο του με τα θαύματα και την ζωή του. Πήγαμε τότε θυμάμαι και προσκυνήσαμε στον τάφο του στην Εθιά και από τότε όταν περνάμε για τις κεραίες προσπαθούμε να σταματάμε και να ανάβουμε ένα κεράκι.

Τώρα όμως για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν έχουμε σταματήσει στην Εθιά γιατί συνήθως είμαστε περαστικοί για τις κεραίες και φεύγουμε αμέσως.. και με ονείρεψε την νύχτα της 24 Ιανουαρίου 2010 ότι τον έχω ξεχάσει και να γράψω κάτι και γι αυτόν. Να σας πω ότι ..μέχρι τώρα σε όσες δυσκολίες κι αν μας έχουν συμβεί στον σταθμό και ζητήσαμε την βοήθεια του Γέροντα Ευμένιου όλα τα προβλήματα προσπεράστηκαν αμέσως.. ότι κι αν του ζητήσαμε μας το έκανε..

***

Ο Όσιος Ευμένιος Σαριδάκης ολοζώντανος μες στο κελλι του!!!

Ευμένιος Σαριδάκη_Elder Eumenius Saridakis_Св. старец Евмени Саридакис__7623811111467015320_n (1)Κάποια κυρία μάς διηγήθηκε το παρακάτω θαυμαστό γεγονός, που συνέβη αφού είχε κοιμηθή ο Γέροντας [πατήρ Ευμένιος Σαριδάκης (1931-1999)].

Μόλις μάθαμε ότι η νύφη μου περίμενε παιδί, και παρ’ όλο που η ώρα ήταν 10:30, Σάββατο βράδυ, αποφασίσαμε να πάμε να προσκυνήσουμε, έστω και έξω από την πόρτα, στο κελάκι του πατρός Ευμενίου. Μόλις πλησιάσαμε, είδαμε φως κάτω από την πόρτα και, ενώ πήγαμε να χτυπήσουμε, μας άνοιξε μια κοπέλλα, γεμάτη χαρά, και μας είπε:

– Α, εσάς περίμενε και με έστειλε ν’ ανοίξω το κελλάκι του; Εγώ ποτέ δεν έρχομαι τέτοιες ώρες, και ιδίως το Σάββατο, γιατί είναι σκοτεινά και ερημικά.

Όταν μπήκαμε μέσα, γυρίζει η ίδια κοπέλλα και μας λέει:

– Τι πρόβλημα υπάρχει;

– Να, λέω εγώ, η νύφη μου είναι έγκυος και ήρθαμε να προσευχηθούμε, να πάνε όλα καλά.

– Να ξέρης, λέει η κοπέλλα, απευθυνόμενη στην νύφη μου, η οποία έκλαιγε με λυγμούς, θα παρουσιάσης κάποιο πρόβλημα, αλλά ο Παππούλης μας θα σε βοηθήση και όλα θα πάνε κατ’ ευχήν.

Αφού προσκυνήσαμε το πετραχήλι του και το κρεββάτι του, φύγαμε. Όταν βγήκαμε έξω, η νύφη μου συνέχισε να κλαίη -ας σημειωθή ότι δεν τον είχε γνωρίσει ποτέ της τον πατέρα Ευμένιο– κι εγώ την ρώτησα γιατί αυτοί οι λυγμοί. Μου απάντησε:

– Γιατί, όταν μπήκαμε μέσα, ήταν στον καναπέ και καθόταν και, όταν κάθησα δίπλα του, μου είπε: “Θα κάνης αγόρι, όλα θα είναι καλά και να βγάλης το όνομά μου”.

Η εγκυμοσύνη συνεχιζόταν, αλλά, κάποια στιγμή, οι γιατροί ανακοίνωσαν στην εγκυμονούσα, ότι το έμβρυο ήταν υδροκέφαλο και της πρότειναν να της το πάρουν, γιατί είχαν περάσει οι μήνες και το πρόβλημα, νοητικό και κινητικό, που θα υπήρχε στο νεογνό, θα συνεχιζόταν σε όλη του την ζωή και θα καταστραφόταν και η δική της η ζωή πλάι του. Σημειωτέον, υπήρχε και άλλο παιδί, δεκαοκτώ ετών ήδη, υγιέστατο. Όμως εκείνη αρνήθηκε, γιατί είχε πίστι στον πατέρα Εύμένιο και σε όσα της είχε πει εκείνο το βράδυ.

Υπέγραψε στους γιατρούς για την απόφασί της να κρατήση το υδροκέφαλο έμβρυο και οι μήνες πέρναγαν. Εμείς όλοι ήμαστε με το άγχος και την στενοχώρια, εκείνη με την ηρεμία που της χάρισε η συνομιλία με τον Παππούλη.

Πράγματι, όταν πήγε για τον καθιερωμένο υπέρηχο στον έβδομο μήνα, -ω του θαύματος!- το έμβρυο ήταν φυσιολογικώτατο, χωρίς ίχνος υδροκεφαλίας. Όλοι οι γιατροί δεν μπορούσαν να το πιστέψουν και μιλούσαν για θαύμα.

Το παιδί μέχρι σήμερα χαίρει άκρας υγείας και ονομάζεται Ευμένιος, προς χάριν του Γέροντά μας, στον όποιο οφείλουμε την υπαρξί του.

Από το βιβλίο του Μοναχού Σίμωνος, “Πατήρ Ευμένιος, Ο ποιμήν ο καλός και θαυματουργός”, έκδοση Ιεράς Καλύβης Κοιμήσεως της Θεοτόκου, Ιερά Σκήτη Κουτλουμουσίου, Ιαννουάριος 2013.

***

Ο κρυφός Άγιος….

Ο Γέροντας μας μιλούσε με τη σιωπή του και την αγία μορφή του. Σου έδινε την εντύπωση ενός πολύ απλού παπά.

Μας δέχονταν με πολύ καλοσύνη και μας “έσκαζε” κυριολεκτικά στα κεράσματα. Κάθε φορά που πηγαίναμε είχε αεριούχες πορτοκαλάδες και γκαζόζες και μας κερνούσε!

Θυμάμαι ακόμη την προτροπή του: “πιές, πιές”, Στο τραπέζι είχε κουλουράκια κι ότι άλλο, μας έλεγε: “φάε , φάε… “

Ενθυμούμαι το γλυκό χαμόγελό του, το ειρηνικό του πρόσωπο και την απέραντη πατρική του αγάπη.

«Ὁ πατήρ Εὐμένιος θεράπευε κρυφά ἤ κάνοντας μικροσαλότητες. Ἡ κυρία Εὐαγγελία Προδρόμου, πού ὑπέφερε ἀπό φρικτούς πόνους στό στομάχι καί τό ἔντερό της, ἰδίως μόλις ἔτρωγε ἤ ἔπινε κάτι ἀντίθετο, ἔλεγε ὅτι πῆγε κάποια ἡμέρα στόν πατέρα Εὐμένιο, ὁ ὁποῖος καθόταν ἔξω ἀπό τό κελλάκι του, τήν καλωσώρισε καί, γιά νά τήν κεράση, τῆς γέμισε ἕνα ποτήρι πορτοκαλάδα νά τό πιῆ. Τοῦ λέει ἐκείνη: «Γέροντα, ἀδύνατον νά πιῶ τέτοιο πρᾶγμα. Ἔχω τό ἔντερό μου καί τό στομάχι μου καί θά μέ διαλύση». «Πιές, πιές», ἐπέμενε ἐκεῖνος καί τῆς τό ἔδωσε, μάλιστα, στό στόμα. Τό ἤπιε καί τῆς ἔδωσε καί δεύτερο ποτήρι. Κι ἐπειδή τελείωσε ἡ πορτοκαλάδα, τῆς γέμισε τό τρίτο ποτήρι μέ sprite ἀεριοῦχο. Ἀφοῦ τά ἤπιε ὅλα, λέει στόν πατέρα Εὐμένιο: «Γέροντα, σέ δύο λεπτά κλάψε με». «Πήγαινε, πήγαινε, δέν ἔχεις τίποτε», τῆς ἀπάντησε ὁ πατήρ Εὐμένιος. Ἀπό τότε ἔγινε καλά καί ἰάθη τελείως.»

«…Ἔχουμε πάει μέ τήν σύζυγό μου νά τόν ἐπισκεφθοῦμε στό κελλί του. Ἐκεῖνος κάθεται στήν καρέκλα του κι ἔχει μπροστά του ἕνα τραπέζι. Πάνω σ᾿ αὐτό βρίσκεται ἕνα πιάτο μέ φροῦτα, ἕνα μπουκάλι χυμός πορτοκαλιοῦ καί πλαστικά ποτήρια. Ἀριστερά καί κοντά στά πόδια του βρίσκεται τό πετραχήλι του, χρώματος κόκκινου μέ χρυσαφιά κεντήματα.

Ἀριστερά του κάθεται ἡ σύζυγός μου καί δεξιά του ἐγώ. Ἡ συζήτησί μας περιστρεφόταν γύρω ἀπό τήν ἀλλεργία, πού βασάνιζε τήν σύζυγό μου, καί τί φάρμακα παίρνει. Γέλασε, μάλιστα, ὅταν ἡ σύζυγός μου τοῦ ἀνέφερε ὅτι ὁ γιατρός τῆς χορήγησε γιά φαρμακευτική ἀγωγή τό Atarax, λέγοντάς της: «Τό Atarax σοῦ ἔδωσε; Ἔμ, αὐτό θά σέ ταράξη, γι᾿ αὐτό τό λένε ἔτσι».

Ἐν τῷ μεταξύ ἄρχισε νά ψιχαλίζη. Εὐθύς ἡ σύζυγός μου πάει νά σηκώση τό πετραχήλι λέγοντας στόν γέροντα Εὐμένιο νά σηκωθῆ κι αὐτός, νά τόν βάλουμε στό κελλάκι του, γιά νά μήν βραχῆ. Ἐκεῖνος ἁπλώνει, τότε, τά χέρια του καί χαράζει ἕνα νοητό ἡμικύκλιο ἀπό τήν μεριά τῆς συζύγου μου μπροστά του καί ἀπό τήν πλευρά τήν δική μου, λέγοντας: «Ποῦ βλέπεις ὅτι βρεχόμαστε; Καθῆστε κάτω, νά συνεχίσουμε τήν κουβέντα μας».

Ἐγώ ἔμεινα ἄφωνος, ὅπως καί ἡ σύζυγός μου. Ἡ ψιχάλα εἶχε γίνει μπόρα, ἀλλά ἐκεῖ πού ὁ Γέροντας εἶχε ὁριοθετήσει νοητά, ἡ βροχή δέν ἄγγιζε τίποτε».…

***

Ξαναβρήκε την φωνή της (μαρτυρία)

Η Στέλλα είχε χάσει την φωνή της τελείως ,την πήραν λοιπόν οι δικοί της και την πήγαν στο κελί του Γέροντα για να της κάνει τα απαιτούμενα διαβαστικά ..μόλις τους είδε ο Γέροντας τους λέει καλώς τους σας περίμενα.. όλα ήταν έτοιμα πορτοκαλάδες παξιμαδάκια κουλουράκια και το τσάι βρασμένο στην τσαγιέρα. Ήταν έτοιμο το τραπέζι και τους περίμενε χωρίς κανείς να τον ενημερώσει γι την επίσκεψη. Από το κελί πέρασαν στον ναό των Αγίων Αναργύρων που είναι δίπλα ,γονάτισαν όλοι και άρχισε ο πάτερ να διαβάζει παράκληση .

Όταν τελείωσε την παράκληση άρχισε να ψάλει το τροπάριο των Θεοφανίων» Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…», καθ’ ότι ήταν την περίοδο αυτή και παρότρυνε όλους τους παρευρισκόμενους να ψάλουν όλοι μαζί καθώς και η άρρωστη. Μάλιστα τους φώναξε να ψάλουν με κατάνυξη και δυνατά σαν να τους διάτασσε.. «όλοι μαζί» φώναξε «όλοι μαζί» και ξαφνικά ακούνε και την Στέλλα να ψάλει κι αυτή μαζί τους ενώ όπως έλεγε αργότερα αισθάνθηκε μια δύναμη να της πιέζει το λαιμό και να την αναγκάζει να ξεφωνίζει και να επανέλθει στη φυσιολογική της κατάσταση.

Θεραπεία ρευματικής αρθρίτιδας

Η Μαρία από το Ροτάσι είχε σοβαρό πρόβλημα με τα πόδια της, παρά το ότι είναι μέσης ηλικίας δυσκολευόταν να σταθεί στα πόδια της όρθια και να βαδίσει, τα πόδια της ήταν πολύ πρησμένα και ιδιαίτερα τα γόνατά της που δεν μπορούσε να τα λυγίσει καθόλου.

Είχε την μεγάλη επιθυμία να κάνει γονατιστές μετάνοιες όπως συνήθιζε την προσευχή της τόσο στην εκκλησία όσο και στο σπίτι όταν προσευχόταν, μα ήταν αδύνατο δεν μπορούσε να λυγίσει καθόλου τα γόνατά της, εάν με μεγάλη προσπάθεια κατάφερνε να γονατίσει ,δεν μπορούσε μετά να σηκωθεί αν δεν την βοηθούσαν δύο άτομα πιάνοντας την από τις μασχάλες.

Είχε πάει σε γιατρούς ,είχε κάνει ενέσεις ,έκανε εντριβές με διάφορες αλοιφές, έπαιρνε φάρμακα αλλά τίποτα οι πόνοι ήταν οδυνηροί και η κατάστασή της χειροτέρευε μέρα τη μέρα . Η ρευματική αρθρίτιδα δεν υποχωρούσε και το πρήξιμο μεγάλωνε. Μια μέρα που βρισκόταν στην εκκλησία εν ώρα θείας λειτουργίας αναστέναξε και είπε «ω μακαριστέ Άγιε Πατέρα Ευμένιε, βοήθησε με να γονατίσω στο Σα εκ των Σων, όπως γονάτιζα πριν αρρωστήσω».

Το έλεγε και έτρεχαν τα δάκρυά της «δεν αντέχει η ψυχή μου να κάθομαι καθηλωμένη στην καρέκλα.. βοήθησε με σε παρακαλώ». Η Μαρία είχε τόση πίστη και τόση σιγουριά που πίστευε ότι ο μακαριστός Γέροντας θα την ακούσει οπωσδήποτε και θα την βοηθήσει.

Έτσι όταν ο Ιερέας φώναξε «τα Σα εκ των Σων» η Μαρία έπεσε κάτω αστραπιαία χωρίς να ζητήσει βοήθεια από κανένα . Μάλιστα γονάτισε και ακούμπησε το κεφάλι της στο δάπεδο ,εκεί σε αυτή την στάση έμεινε καρφωμένη και ακίνητη μέχρι που τελείωσε και ο ύμνος της Παναγίας μας το «Άξιον εστί ως αληθώς» χωρίς καθόλου να κουραστεί ή να πονέσουν τα πόδια της, αντίθετα σηκώθηκε μετά με μεγάλη άνεση και χωρίς την βοήθεια κανενός.

Από την ημέρα αυτή τα πόδια της άρχισαν να ξεπρήζονται μέχρι που έγιναν τελείως καλά. Τώρα η Μαρία είναι τελείως καλά και ευχαριστεί το Θεό που την θεράπευσε με τις πρεσβείες του Μακαριστού Ευμένιου.

(Από το βιβλίο του Αντωνίου Χ. Σαριδάκη. “Ο Άγιος Γέροντας Ευμένιος – Ο πράος και ταπεινός τη καρδία”,)

 Η Χώρα αντιμετωπίζει λογοκρισία στα κοινωνικά δίκτυα. Αν θέλετε να βλέπετε τις δημοσιεύσεις ο μόνος ασφαλής τρόπος είναι η εγγραφή στο site. Είναι δωρεάν.

 

Πηγή: https://iconandlight.wordpress.com/2025/05/22/%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b5%cf%85%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%83%ce%b1%cf%81%ce%b9%ce%b4%ce%ac%ce%ba%ce%b7%cf%82-%ce%ad%ce%bb%ce%b1-%ce%b5%cf%85%ce%bb%ce%bf/