Ὁ δογματικὸς μινιμαλισμὸς τῶν Οἰκουμενιστῶν
Γράφει ὁ κ. Κωνσταντῖνος Νούσης
Ἡ ἀφορμὴ δόθηκε πάλι ἀπὸ τὸν ἴδιο ὀρθόδοξο κληρικὸ ποὺ ξανακτύπησε (romfea.gr). Μὲ τὸ ἄρθρο του αὐτὸ ἀποδεικνύει τὸ κλασικὸ ἀρχαῖο ρητὸ (οὐ μὲ πείσεις, κἄν μὲ πείσης) καὶ μαρτυρεῖ τὴν ἱκανότητα τοῦ πνεύματος ἑκάστου ἀνθρώπου νὰ χειρίζεται ἰδέες καὶ γεγονότα κατὰ τὸ δοκοῦν, πρὸς στήριξη τῶν βαθύτερων καὶ ἀκατάλυτων πιστεύω τοῦ ἑαυτοῦ – μᾶλλον τοῦ Ἐγώ. Ἡ ἀπάντηση ἐδῶ, ἂν καὶ δὲν ἀποτελεῖ ἄμεσα δική μας ἁρμοδιότητα – φαίνεται τὸ κείμενό του νὰ ἀπαντᾶ σὲ ἄρθρο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη – πραγματοποιεῖται πρὸς ἀποκατάστασιν τῆς παραχαραχθείσας γιὰ μία ἀκόμα φορά ὑπὸ τοῦ οἰκουμενιστῆ αὐτοῦ κληρικοῦ ἀληθείας. Ὁ ἴδιος φυσικὰ μέσα του αὐτοδικαιώνεται ὡσεὶ ἀνοικτόμυαλος ὀρθόδοξος, ὅπως τὸ παρουσιάζει πρὸς τὰ ἔξω καὶ μὲ τὰ κείμενά του. Οἱ δὲ λοιποὶ καλούμαστε ὑπ’ ἐκείνου ὀρθοδοξιστές, αὐτόκλητοι ὀρθοδοξοταλιμπάν καὶ ὅ,τι ἄλλο ἐρεύγεται τὸ στόμα τοῦ ὑπεραγαπῶντος αὐτοῦ ἱερέα, ποὺ θέλει νὰ σωθοῦν οἱ πάντες σὲ ἀντίθεση μὲ μᾶς τοὺς στενόμυαλους καὶ στενόκαρδους παραδοσιολάγνους, ποὺ ἐπιθυμοῦμε καὶ ἀπολαμβάνουμε τὴν κόλαση τῶν ἑτεροδόξων καὶ ἀλλοθρήσκων – τάδε ἔφη ὁ καρδιναλίζων ἀρχιμανδρίτης…
Τὸ πνεῦμα τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ ποὺ τὸν διέπει ἐμφανίζεται ἐξαρχῆς καὶ διατρέχει φυσικὰ ὁλάκερο τὸ γραπτό του. Θέτει ὡς κύρια βάση τῆς ἕνωσης τῶν Ἐκκλησιῶν τρία πράγματα: “Ἀνθρώπους, ποὺ δὲν δέχονται ὅτι ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ, ἡ Θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ Μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας”. Συνιστᾶ, ἑπομένως, τὴν ἐπάνοδο σὲ αὐτὴ τὴ γενικὴ βάση καὶ νὰ παραβλέψουμε τὶς ἀπίστευτες διαστροφὲς ποὺ οἱ αἱρετικοὶ ἀνὰ τοὺς αἰῶνας ἔδωσαν στὶς βασικὲς αὐτὲς ἔννοιες τῆς χριστιανικῆς πίστης. Πονηρότατη δηλαδὴ ἀποσιώπηση καὶ παράκαμψη τῶν θεολογικῶν καὶ ἐκκλησιολογικῶν διαφορῶν μεταξὺ τῶν χριστιανῶν. Ἐθελοτυφλεῖ, ἀδιαφορεῖ, προσποιεῖται “ἐν ἀγάπῃ” τὴν ὑπέρβασή τους μετὰ ἀπὸ τόσους αἰῶνες; Αὐτὸς ξέρει καλύτερα… Πρέπει ὡστόσο νὰ μᾶς ἀποκαλύψει καὶ ὅλη τὴν ἀλήθεια: ἡ χριστιανικὴ πίστη εἶναι μὲν αὐτὴ ἀκριβῶς ποὺ ἀναφέρει, ἀλλὰ διασαφηνίστηκε μέσα ἀπὸ αἱμάτινους συνοδικοὺς ἀγῶνες καὶ δὲν ἔχει κανεὶς τὸ δικαίωμα νὰ διαγράφει τόμους καὶ αἰῶνες δογματικῶν καταγραφῶν καὶ διασαφήσεων. Τὰ λοιπὰ οἰκουμενιστικὰ φιλοσοφήματα – φληναφήματα συνιστοῦν πονηρία, ἀναίδεια καὶ ἁμαρτία. Ἴσως καὶ ἀφέλεια γιὰ μερικούς.
Στὴ συνέχεια ἐξειδικεύει ἀναφερόμενος στοὺς αἱρετικοὺς Ἀρειανοὺς καὶ στὶς παραφυάδες τους (ὁμοιουσιανούς, ἀνομοίους κ.λπ.), θέλοντας νὰ ἀποδείξει τὴν “οἰκονομία” ποὺ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐπέδειξαν τάχα πρὸς ἀποφυγὴ τῆς καταδίκης τους καὶ ἕνωσής τους μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Πρόκειται γιὰ μία ἁπλουστευτικὴ παράθεση γενικόλογων στοιχείων ποὺ μαρτυροῦν καὶ ἄγνοια καὶ παραχάραξη τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας. Οὐδέποτε ὁ Μέγας Ἀθανάσιος καὶ ἄλλοι ἅγιοι Πατέρες δὲν προχώρησαν σὲ δογματικὲς ὑποχωρήσεις, γιὰ νὰ ἑλκύσουν τοὺς αἱρετικοὺς στὴν Ἐκκλησία. Οἱ Ὁμοιουσιανοὶ γιὰ παράδειγμα ἦταν Ὀρθόδοξοι, ἁπλὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ὑπῆρχε ἀκόμα σύγχυση καὶ παρεξήγηση ἐπὶ τῆς δογματικῆς ὁρολογίας (γιὰ τοὺς Ἀνομίους (sic) ποὺ ἀναφέρει ὁμολογῶ πὼς δὲν καταλαβαίνω πῶς καὶ γιατί τοὺς παραθέτει στὸ κείμενό του – ἴσως τὸ ὀρθογραφικὸ λάθος του εἶναι ἐνδεικτικό τῆς προχειρότητος τῆς γραφῆς καὶ τῶν ἐπιχειρημάτων του – ὅλως ἀνεπίτρεπτο ὅμως ἐφόσον ἀναφέρεται σὲ θέματα τόσο σοβαρά. Καὶ γιὰ νὰ κλείσουμε τὸ θέμα αὐτό, θὰ ποῦμε τὸ αὐτονόητο: ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ ὅροι καὶ ἡ πίστη διασαφηνίστηκαν καὶ διευκρινίστηκαν μὲ τὸ παραπάνω ἀνὰ τοὺς αἰῶνας, οὐδεὶς ἔχει τὸ δικαίωμα γιὰ εὐτελῆ καὶ ἀνόητα πισωγυρίσματα καὶ πονηροὺς ἀλληθωρισμούς. Ἐκτός, ἂς ποῦμε γιὰ παράδειγμα, ἂν τὸ Filioque παραμένει ἀκόμα στὸ ἐπίπεδό τῆς σύγχυσης μεταξὺ οἰκονομικῆς πέμψης καὶ ἀϊδίου ἐκπόρευσης τοῦ Πνεύματος καὶ τζάμπα παιδεύτηκε ἕνας Μέγας Φώτιος καὶ ἕνας τεράστιος Παλαμᾶς νὰ μᾶς πείσουν γιὰ τὶς λατινικὲς κακοδοξίες…
Θὰ ὁλοκληρώσω μὲ τὴν ἀναφορὰ στὸν Τόμο τοῦ Λέοντα καὶ τοὺς Προχαλκηδόνιους, μὲ τοὺς ὁποίους καὶ ὁ ἴδιος κατακλείει. Εἶναι πλέον καὶ ἐπιστημονικὰ ἀποδεδειγμένο πὼς ἡ Τέταρτη οἰκουμενικὴ Σύνοδος εἶναι καρπὸς τῆς Κυρίλλειας θεολογίας. Ἡ ἐμμονικὴ προβολὴ τοῦ ἁγίου Λέοντος πάπα Ρώμης δὲν κατανοῶ πόσο συνεισφέρει στὴν ἐπιχειρηματολογία τοῦ φιλενωτικοῦ ἀρχιμανδρίτη. Καὶ ὅσον ἀφορᾶ τοὺς Ἀντιχαλκηδόνιους, πάλι δὲν μᾶς τὰ λέει καλά. Τὸ θέμα εἶναι τεράστιο, ὡστόσο προσωπικὰ θὰ μιλήσω μὲ βάση τὴν ἐμπειρικὴ θεολογία καὶ ὄχι τὴ γραμματολογική, τὴν ὁποία αὐτὸς ἀπαξιώνει. Ἔχω ὑπόψη μου σύγχρονο κληρικὸ ποὺ ἐμπόδισε – πληροφορούμενος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα – νὰ κοινωνήσει μία ὁμογενῆ μονοφυσίτισσα – δὲν γνώριζε φυσικὰ σὲ ποιὰ ἐκκλησία ἀνῆκε. Ἡ θεολογία μας, ἄλλωστε, θὰ πρέπει νὰ εἶναι κατὰ βάση ἐμπειρική, ἔτσι δὲν εἶναι, ἅγιε ἀρχιμανδρῖτα;
Η Χώρα αντιμετωπίζει λογοκρισία στα κοινωνικά δίκτυα. Αν θέλετε να βλέπετε τις δημοσιεύσεις ο μόνος ασφαλής τρόπος είναι η εγγραφή στο site. Είναι δωρεάν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου